In een hartverscheurende aankondiging die de wielerwereld verbijsterd en diep geraakt heeft, heeft José De Cauwer—de geliefde Belgische wielercommentator, coach en voormalig profrenner—bekendgemaakt dat hij afscheid neemt van de sport waaraan hij zijn hele leven heeft gewijd. Zijn plechtige woorden: “Mijn verhaal eindigt.”
Het nieuws komt slechts enkele dagen na het tragische overlijden van zijn dochter, Debbie De Cauwer—een verlies dat hem tot in zijn kern heeft geschokt en leidde tot zijn afwezigheid in het commentaarhokje tijdens de Tour de France van dit jaar, waar zijn stem jarenlang een onmisbaar deel van de koers was.
In een ingetogen, met de hand geschreven brief die werd vrijgegeven via de Belgische omroep Sporza, legde De Cauwer zijn beslissing uit met een mengeling van verdriet, dankbaarheid en definitief afscheid.
“Ik heb altijd gezegd dat ik zou weten wanneer het tijd was om te stoppen. Ik dacht dat het op het einde van een Tour zou zijn, of aan de finishlijn van een laatste koers met een jonge renner die ik had begeleid. Maar ik had nooit gedacht dat het zou eindigen door dit soort pijn,” schreef José.
“Mijn verhaal eindigt. Niet omdat ik niet langer van wielrennen houd—dat zal ik altijd doen—maar omdat mijn hart de kracht niet meer heeft om te spreken terwijl het rouwt om mijn dochter.”
José De Cauwer, inmiddels 75 jaar oud, is al meer dan vijftig jaar een vaste waarde in de wielerwereld. Als renner nam hij deel aan de Tour de France. Als ploegleider leidde hij België in 2005 met Tom Boonen naar de wereldtitel. En als commentator werd hij de kalme, wijze en geliefde stem die door miljoenen wielerfans werd vertrouwd.
Zijn wijsheid, geduld en diepe menselijkheid maakten van hem niet alleen een analist, maar ook een verhalenverteller, een mentor en het kloppend hart van de sport.
“Er waren momenten waarop ik dacht dat ik zou doorgaan tot mijn laatste adem,” schreef hij. “Maar het leven schrijft soms een ander script. En nu moet ik vader zijn. Ik moet rouwen.”
Golf van Emotie
De reacties stroomden vrijwel meteen binnen na de aankondiging.
Wout van Aert schreef op sociale media:
“José is de ziel van het Belgische wielrennen. Als hij afscheid neemt, voelt het alsof een hoofdstuk in het boek van de sport wordt afgesloten. We applaudisseren allemaal voor jou, José.”
Tom Boonen, die met De Cauwer aan zijn zijde wereldkampioen werd, reageerde:
“Je leerde me koersen—maar belangrijker nog: je leerde me mens zijn. Dank je, oude vriend.”
Wielerfans uit heel Europa overspoelden fora en sociale media met emotionele berichten. “Mijn verhaal eindigt” werd al snel een trending uitdrukking—niet alleen een afscheid, maar een eerbetoon aan de man die het wielrennen een stem gaf die niemand wilde verliezen.
Hoewel hij zegt dat zijn verhaal eindigt, zal de impact van José De Cauwer nog generaties lang voelbaar zijn. Rijders, commentatoren en fans groeiden onder zijn stille leiding en warmte. Hij maakte van koersen levenslessen, toonde ons de poëzie van pijn en volharding, en herinnerde ons eraan dat achter elke helm een mens zit met een verhaal.
In zijn laatste boodschap aan zijn geliefde gemeenschap schreef José:
“Wees goed voor elkaar. Wees geduldig. Koester de rit, zelfs als die pijn doet. Wielrennen is prachtig—maar het leven, met al zijn vreugde en verdriet, is nog kostbaarder.”
Terwijl de Tour de France verdergaat zonder zijn aanwezigheid, is de stilte waar José ooit sprak oorverdovend. Maar in die stilte leeft een erfenis—van waarheid, mededogen en een onverwoestbare liefde voor de sport.
Dank je, José. Jouw verhaal mag dan eindigen, maar jij l
eeft voort aan elke finishlijn die we oversteken.
