Etappe 10 van de Tour de France 2025 eindigde niet met gejuich, maar met een stille, pijnlijke uitdrukking op het gezicht van de Nederlandse wielerster Mathieu van der Poel. Ondanks dat hij alles had gegeven – en meer – kwam hij nét tekort voor de etappezege. Zijn gezicht aan de finish, getekend door uitputting en teleurstelling, was een harde herinnering aan hoe meedogenloos ‘s werelds zwaarste wielerwedstrijd kan zijn.
De 187 kilometer lange rit van Limoges naar Saint-Flour kende een glooiend profiel, ideaal voor Van der Poel’s explosieve stijl. Vanaf de start was hij gefocust en aanvallend, en sloot hij zich aan bij een gevaarlijke kopgroep. Terwijl het peloton aarzelde, bouwde de groep een stevige voorsprong op, met Van der Poel als een van de drijvende krachten.
Met nog 10 kilometer te gaan plaatste Van der Poel een felle solo-aanval op de laatste klim. Hij reed weg van zijn medevluchters en leek af te stevenen op een indrukwekkende overwinning. Supporters langs de kant en voor de buis gingen uit hun dak, in de veronderstelling dat ze getuige waren van een meesterzet van een van de meest spectaculaire renners van het peloton.
Maar achter hem werd er keihard gereden. GC-teams en sprintersploegen sloegen de handen ineen en zetten de achtervolging in. Van der Poel perste er alles uit, zichtbaar tot op het bot vermoeid. Elke bocht, elke trap was een gevecht tegen zichzelf en de klok. Toch slonk het tijdsverschil snel.
Met nog 500 meter te gaan kwam het onvermijdelijke. De jagende groep kreeg Van der Poel in het vizier. Zijn schouders zakten lichtjes – een teken van besef. Hij probeerde nog één keer aan te zetten, maar 100 meter voor de streep werd hij ingehaald door het aanstormende peloton. De zege gleed hem in de laatste meters uit de handen.
Van der Poel kwam uiteindelijk buiten de top tien over de streep. Zwijgend, zonder gebaren of woorden, liet hij zijn fiets uitrollen. Zijn gezicht sprak boekdelen. Geen vreugde, geen triomf. Alleen het beeld van een renner die tot het uiterste was gegaan en de pijn van een gemiste kans met zich meedroeg.
In een korte reactie na de finish zei Van der Poel: “Ik deed alles goed. Ik voelde me sterk en viel op het juiste moment aan. Maar de benen waren gewoon leeg op het einde. Dat is moeilijk te aanvaarden.” Zijn woorden, eenvoudig maar krachtig, raakten een snaar bij fans wereldwijd.
Wielerlegendes en analisten reageerden massaal op sociale media. “Dit was de rit van een kampioen, ook al leverde het geen overwinning op,” tweette een oud-Tourwinnaar. Velen prezen zijn lef en doorzettingsvermogen, en benadrukten dat dit de ware geest van de Tour vertegenwoordigde.
Terwijl de Tour verder trekt, zal Van der Poel’s rit in etappe 10 herinnerd worden – niet vanwege de uitslag, maar vanwege de strijd. In een koers waar luttele seconden het verschil maken tussen glorie en verdriet, liet Van der Poel zien dat echte grootsheid zit in durven, lijden en blijven vechten. De winnaar van de dag stond misschien op het podium, maar het beeld dat bijblijft, is dat van een renner die alles gaf – en bijna onsterfelijk werd.
