Wout van Aert had meer dan alleen koersen in gedachten toen hij naar de start van de veertiende Tour de France-etappe naar Carcassonne reed. Met vastberadenheid in zijn benen en liefde in zijn hart bracht de Belgische renner een eerbetoon aan iemand heel bijzonders: zijn zoon Jerome, die diezelfde dag twee jaar werd. Het was een ontroerend persoonlijk moment te midden van ‘s werelds zwaarste wielerwedstrijd, waaruit bleek dat zelfs te midden van alle inspanning en sleur de menselijke verhalen nog steeds schitteren.
Voordat het peloton de strijd van die dag door het glooiende Zuid-Franse landschap begon, markeerde Van Aert de gebeurtenis op zijn eigen eenvoudige maar betekenisvolle manier. Op zijn startnummer, dat normaal gesproken alleen dient ter identificatie en als teammerk, krabbelde hij een verjaardagsgroet voor Jerome. “Happy Birthday Jerome” werd meer dan alleen woorden – het was een uiting van liefde en toewijding, een stille toewijding die boekdelen sprak.
Aero helmet for 🇧🇪 @WoutvanAert today 👀 wonder what the plan is…
Casque aéro pour 🇧🇪 @WoutvanAert aujourd’hui 👀 on se demande ce qui est prévu…#TDF2025 pic.twitter.com/NNcfiCXIZR
— Tour de France™ (@LeTour) July 20, 2025
Als professioneel atleet is Van Aert gewend aan het balanceren van hoge verwachtingen, maar rijden voor zijn gezin geeft alles een diepere betekenis. “Ik wil zondag winnen, voor mezelf, maar ook voor mijn zoon”, vertelde hij. Zijn woorden benadrukken hoe vaderschap een emotionele dimensie aan zijn koersen heeft toegevoegd, en niet alleen motivatie maar ook perspectief biedt. In een sport die draait om milliseconden en marginale winst, herinneren momenten zoals deze ons aan het grotere geheel.
Van Aert voegde een vleugje humor toe aan de serieuze ondertoon van de dag en verscheen aan de start in een tijdrithelm – een uitrusting die normaal gesproken gereserveerd is voor vlakke solo-inspanningen tegen de klok, niet voor glooiende etappes zoals Carcassonne. Gevraagd naar de keuze, grijnsde hij. “Ik ben helemaal weg van Victor Campenaerts”, grapte hij, verwijzend naar zijn Belgische collega-renner die bekendstaat om zijn aerodynamische obsessie. “Ik begin zelfs te geloven dat het helpt.”
Die combinatie van intensiteit en luchtigheid is een van de redenen waarom Van Aert zo bewonderd wordt. Hij is een renner die de ene dag een bergetappe kan uitputten en de volgende dag naar de overwinning sprint – maar hij verliest nooit het contact met wie hij is of wat het belangrijkst is. Zijn eerbetoon aan Jerome was niet zomaar een verjaardagswens; het was een publieke verklaring van wat zijn strijd drijft, wat hem opvrolijkt wanneer de benen vermoeid raken.
Naarmate de etappe richting Carcassonne vorderde, bleven de verwachtingen voor Van Aert hooggespannen. De route, met zijn glooiende terrein en pittige finish, paste bij zijn sterke punten. Maar hij erkende de uitdaging die voor hem lag. “De slotklim zal niet makkelijk zijn”, gaf hij toe. “Ik hou van een uitdaging; het hangt van de situatie af of ik het overleef.” Met veel renners die deze etappe als een kans zagen, zou de strijd hevig zijn.
Toch gedijt Van Aert op momenten als deze – wanneer druk en passie botsen. Of hij nu als eerste over de finish komt of niet, rijden met Jerome in zijn gedachten en hart heeft de dag al tot een andere soort overwinning gemaakt. In een sport waar de winstmarges flinterdun zijn, kan emotionele kracht vaak de verborgen rand zijn.
Terwijl de Tour de France zijn beslissende etappes ingaat, blijft Wout van Aert fietsen met meer dan alleen pedalen en vermogensmeters. Hij fietst met het vuur van een kampioen, het hart van een vader en het vreugdevolle gewicht van de geboortedatum van een tweejarige jongen op zijn rug gekrabbeld – een stille herinnering dat de grootste redenen om te racen vaak de kleinste zijn.
