In een afgeladen Mercedes V-Klasse vol met crackers, knuffels en ongedwongen gebabbel begint Sarah De Bie aan een vertrouwde reis – dit keer niet als partner van Wout van Aert tijdens de race, maar als fan en moeder. Met haar twee zoons, Georges en Jerome, in hun stoel, en “nonna” Karina voorin naast coureur Guy, vertrekt de familie Van Aert richting de iconische hellingen van de Mont Ventoux.
Sarahs luchtige commentaar zet de toon. “Rijdt Wout weer met dat rare neusverband?” lacht ze, terwijl ze voor zich uit kijkt met een mix van vermaak en nieuwsgierigheid. De auto slingert door het Franse landschap terwijl de spanning toeneemt. Hoewel Wout van Aert dit jaar niet racet vanwege een pauze na zijn voorjaarsseizoen en herstel van een blessure, gaat het Tourritueel van zijn familie met dezelfde warmte en energie door.
Deze keer volgen ze de race niet voor klassementen of teamtactieken – ze jagen op sirenes. “Ja, we komen eigenlijk naar de Tour voor de sirenes,” grapt Sarah, verwijzend naar de obsessie van de jongens met het getoeter van de ploegwagens en de politie-escorte. Terwijl andere fans de rennerslijsten scannen en over de hindernissen klimmen voor handtekeningen, geeft de jongste Van Aerts meer om zwaailichten en brullende motoren.
De stop van het gezin bij de Mont Ventoux – een van de meest legendarische beklimmingen van de sport – voegt een laagje nostalgie toe. Het is een plek waar Wout al eerder heeft gekoerst, maar dit jaar is zijn aanwezigheid alleen voelbaar in het gejuich van fans die nog steeds zijn naam roepen en af en toe een flits van zijn gezicht op een spandoek. Sarah kent deze berg goed en begroet hem als een oude vriend, ook al staat Wout niet op de startlijst.
De jongens zijn te jong om volledig te begrijpen wat de Tour inhoudt, maar ze begrijpen genoeg om te weten dat hun vader er meestal bij is. Als hij er niet is, voelt het een beetje raar. “Ik kijk de Tour voorlopig niet meer als Wout niet meer rijdt,” zegt Sarah met een glimlach die zowel trots als verlangen in zich draagt.
Toch zit de dag vol kleine vreugdes. Georges imiteert de wedstrijdverslaggevers met dramatische flair, terwijl Jerome een dutje doet tussen de pauzes door. Sarah balanceert elegant tussen de rol van toeschouwer en ouder, en maakt tijd voor zowel enthousiaste fans die haar herkennen als luiers verschonen achter geparkeerde teambussen.
Onderdeel uitmaken van de familie Van Aert betekent deel uitmaken van het ritme van de sport – zelfs als je niet aan het racen bent. Sarah kent elk detail van hoe racedagen er vroeger uitzagen: de zenuwen voor de race, de volle teamhotels, de mediadrukte. Maar vandaag is het rustiger. Geen spanning, geen druk – alleen een mooie rit, een bekende berg en een gemeenschap opgebouwd rond de man die ze zijn gaan steunen, of hij nu aan het racen is of niet.
Voor nonna Karina is het een traditie die ze koestert. Ze kijkt stilletjes toe hoe het landschap aan haar voorbijtrekt en wijst soms bekende plekjes aan van eerdere edities. Haar rol in de familiekaravaan is subtiel maar essentieel – de verbindende kracht die generaties herinneringen met elkaar verbindt.
Bij stops langs de weg zwaaien fans met Belgische vlaggen en dragen ze gele petten. Sommigen zien Sarah en roepen haar naam. Ze zwaait vriendelijk terug, maar dit is geen mediadag. Het is een familie-uitje – eentje dat nu eenmaal plaatsvindt in het hart van de wielerwereld.
De geest van de Tour leeft niet alleen in de renners, maar ook in de mensen die hen volgen. Sarahs aanwezigheid herinnert iedereen eraan dat de sport niet eindigt met een terugtrekking of een blessure. Het gaat verder via familie, fans en rituelen zoals deze – een autorit, een klim en een gezamenlijk moment in de zon.
Tegen de tijd dat ze de voet van de Mont Ventoux bereiken, is de sfeer al opgezweept. Het peloton is nog ver weg, maar het lawaai, de beweging en het landschap zijn genoeg om de dag tot leven te brengen. De jongens juichen terwijl de sirenes luider worden, hun ogen wijd open van verbazing. Hun Tour is anders – luider, eenvoudiger en op zijn eigen manier magischer.
Sarah buigt zich voorover om een zonnehoed recht te zetten, biedt snacks aan en beantwoordt vragen over waarom papa er vandaag niet is. Het is een les in gratie – hoe je aanwezig kunt zijn in een ruimte die ooit door iemand anders werd gedefinieerd, en er toch vreugde in kunt vinden. Zelfs zonder Wout voelt de Tour nog steeds als thuis.
Terwijl de etappe zijn hoogtepunt nadert, ziet Sarah de renners in de verte verschijnen. Ze klapt, juicht en lacht voor hen allemaal. Wout doet niet mee aan de race, maar zijn familie is er nog steeds – kijkend, herinnerend en erbij horend.
