In de chaos van de Tour de France, waar vermoeidheid, intensiteit en druk de krantenkoppen domineren, blijft Wout van Aert een verfrissende verschijning – zowel fel op de fiets als onwrikbaar menselijk ernaast. Een recente foto van hem, grijnzend voor etappe 17, zegt meer dan welke persconferentie ooit zou kunnen: zelfvertrouwen, rust en kameraadschap leven sterk in het hart van deze Belgische krachtpatser.
Van Aert is geen onbekende in de schijnwerpers. Of hij nu vooraan een ploeggenoot optrekt, naar de overwinning sprint of met onverwacht gemak bergen beklimt, hij heeft keer op keer bewezen dat hij een van de meest veelzijdige renners in het peloton is. Maar wat hem onderscheidt, is niet alleen zijn fysieke kracht – het is de onwrikbare positiviteit die hij uitstraalt, zelfs wanneer de inzet torenhoog is.
Etappe 17 van de Tour is traditioneel bruut – vaak een beslissende dag in de strijd om het algemeen klassement. Voor de meeste renners zijn zenuwen en spanning zichtbaar. Maar in het kamp van Van Aert heerst een andere energie. Een aanstekelijke mix van focus en vrolijkheid, opgebouwd uit jarenlange ervaring en een diepgeworteld geloof in zijn team.
Die glimlach, vlak voor de etappe, is niet alleen voor de camera’s. Het is het resultaat van voorbereiding, vertrouwen en een liefde voor de sport die ondanks de eisen van koersen aan de top niet is afgenomen. Het is een zeldzame eigenschap in het profwielrennen – een sport waar burn-outs, blessures en torenhoge verwachtingen op de loer liggen. Wouts vermogen om met beide benen op de grond te blijven is misschien wel een van zijn grootste troeven.
Ploeggenoten spreken vaak over Van Aerts leiderschap – niet alleen tactisch, maar ook spiritueel. Hij brengt luchtigheid in gespannen situaties en bemoedigt de mensen om hem heen met aanmoediging in plaats van ego. Voor een renner met zijn palmares zou het gemakkelijk zijn om de hoofdrol op zich te nemen. In plaats daarvan speelt hij vaak de rol van de ultieme teamgenoot, waarbij hij persoonlijke glorie opoffert voor teamsucces.
België heeft wielerlegendes voortgebracht, en Van Aert blijft zijn plaats onder hen veroveren. Maar in tegenstelling tot sommige geharde grootheden uit het verleden, draagt hij zijn passie openlijk uit – nooit bang om de sleur te vieren, te lachen of te erkennen. In een sport die vaak stoïcisme prijst, herinnert Wout fans eraan dat vreugde en lef samen kunnen gaan.
Momenten zoals deze – vastgelegd in een onconventionele grijns of een speels gebaar – zijn belangrijk voor de fans. Ze tonen de man onder de helm, de vriend achter de deelnemer. In een tijdperk waarin atleten zichtbaarder zijn dan ooit, is authenticiteit zeldzaam. Van Aert geeft ons precies dat, op en naast de weg.
Terwijl etappe 17 zich ontvouwt, met al zijn beklimmingen, aanvallen en spanning, kan men niet anders dan die glimlach herinneren. Het is geen arrogantie. Het is geloof – geboren uit honderden uren in het zadel, talloze opofferingen en een team dat hem onvoorwaardelijk steunt. Of hij nu de etappe wint of iemand anders naar de overwinning begeleidt, die energie resoneert.
Uiteindelijk is Wout van Aert niet zomaar een wielrenner. Hij herinnert ons eraan waarom we naar de Tour kijken – niet alleen vanwege de statistieken of de truien, maar vanwege de mensen achter de pedalen. Mensen die houden van hun werk, die karaktervol leidinggeven en die de zwaarste race ter wereld net iets menselijker maken.
