Wout van Aerts emotionele overwinning in Parijs was meer dan zomaar een triomf op de laatste dag – het was de bekroning van stille obsessie, onwrikbare discipline en tomeloze veerkracht. Terwijl velen dachten dat zijn Tour de France zo goed als afgeschreven was, had Van Aert al die tijd stilletjes zijn zinnen gezet op die laatste dag in Montmartre.
Ploeggenoot Tiesj Benoot, een goede vriend op en naast de fiets, deelde intieme momenten achter de schermen die laten zien hoe lang Parijs al in Van Aerts gedachten zat. “Hij had er al lang zijn zinnen op gezet”, onthulde Benoot. “Je zag soms dat hij niet echt naar de etappe van de volgende dag keek op Veloviewer – maar stiekem keek hij wel naar het profiel van deze laatste etappe.”
Veloviewer, een tool die renners gebruikten om hoogteprofielen en wedstrijdgegevens te bestuderen, werd een soort geheime luxe voor Van Aert. Zelfs toen de koers leek weg te glippen, bleef hij dromen van de Parijse finale. Dat moment van vooruitziende blik betaalde zich in gouden stijl uit.
Van Aerts duel met Tadej Pogacar op Montmartre was geen gewone overwinning. “Dat hij het zo kan afmaken in een rechtstreeks duel met Pogacar… dat hebben niet veel renners de laatste tijd gedaan”, zei Benoot. Voor een renner die in de Tour van dit jaar herhaaldelijk tegenslagen heeft gekend, was het een daverende comeback en een symbolische overwinning.
Maar naast de fysieke kracht benadrukte Benoot Van Aerts mentale kracht. Veel renners lieten hun strikte wedstrijdroutines los toen de laatste etappes naderden. Van Aert niet. “Velen lieten hun voedingsplannen zaterdag varen, maar Wout was nog steeds bezig zijn eten te wegen”, vertelde Benoot. “Hij is erg veerkrachtig. Je hoeft er niet veel meer over te zeggen.”
Het tafereel in Parijs, onder een regenbui, was even poëtisch als krachtig. Benoot zelf was nog steeds in de race en kreeg de zeldzame kans om de overwinning van zijn vriend live te zien gebeuren. “Op ongeveer 3 kilometer van de finish kruiste hij mijn groep. Ik zag dat hij alleen reed. Ik riep iets naar hem over de radio, maar ik weet niet of hij het gehoord heeft,” herinnerde hij zich.
Op dat moment was het niet alleen een teamgenoot die aanmoedigde. Het was een vriend die getuige was geweest van de opoffering, de zelftwijfel en de stille focus die Van Aert tot dit punt hadden gebracht. “Wout verdient het enorm na alle pech en kritiek die hij te verduren heeft gehad,” voegde Benoot eraan toe.
Critici hadden Van Aerts vorm in twijfel getrokken. Fans vroegen zich af of hij na een moeilijke lente nog wel kon schitteren in een grote ronde. Maar Van Aerts overwinning was niet zomaar een sportief resultaat – het was een boodschap. Het zei: ik heb nooit opgegeven.
Ondanks valpartijen, pijn en publieke kritiek liet Van Aert zijn hoofd nooit hangen. Hij woog elke maaltijd, reed elke kilometer en bleef die laatste etappe bestuderen terwijl niemand anders toekeek. Zijn discipline achter de schermen was lange tijd een kenmerk van zijn succes, maar in Parijs werd het eindelijk zichtbaar voor de wereld.
Het beeld van Van Aert die solo in de regen over de finish kwam, triomfantelijk en emotioneel, zal de geschiedenis ingaan als een van de meest iconische momenten van de Tour de France van dit jaar. Achter dat moment gaan echter duizenden stille beslissingen, offers en persoonlijke dromen schuil.
Terwijl de regen over de Champs-Élysées spoelde, won Wout van Aert niet zomaar een etappe. Hij overwon de twijfel, trotseerde de verwachtingen en behaalde eindelijk de overwinning waar hij zo lang in het geheim naar had gestreefd.
