In hartje Parijs, onder de gouden gloed van de late julizon, schreef Wout van Aert zijn naam opnieuw in de geschiedenisboeken van de Tour de France. Zijn solooverwinning op de Champs-Élysées was niet alleen een persoonlijke triomf, maar ook een moment van diepe dankbaarheid. Na de wedstrijd richtte Van Aert zijn aandacht op de fans die hem tijdens alle hoogte- en dieptepunten van de Tour hadden gesteund.
De Belgische renner nam even de tijd om zijn oprechte waardering uit te spreken voor de talloze supporters die zijn reis hadden gevolgd. “Elk bericht, elke kreet langs de kant van de weg – het gaf me kracht”, zei Van Aert. “Er waren momenten tijdens deze Tour dat ik niet zeker wist of mijn moment zou komen. Maar de fans hielden me erin.”
Van Aerts triomf kwam op een dag waarvan verwacht werd dat die in het voordeel zou zijn van de sprinters of de kanshebbers in het algemeen klassement. Maar met moed en een feilloze uitvoering trotseerde hij de verwachtingen en versloeg hij niemand minder dan Tadej Pogacar – een renner die algemeen wordt beschouwd als de meest dominante kracht in de hedendaagse wielersport. De overwinning was even symbolisch als verbluffend.
Social media stonden in het teken van de nasleep van de overwinning. Van Brussel tot Buenos Aires plaatsten fans eerbetonen, montages en emotionele berichten. Van Aerts partner, Sarah De Bie, deelde een ontroerende foto waarop hij na de wedstrijd naar huis belde – een beeld dat snel viraal ging en de intieme kant van een publieke triomf vastlegde.
Wout erkende dat emotionele steun van fans en familie een cruciale rol speelde in zijn mindset. “Als je urenlang op de fiets zit, uitgeput en twijfelend, zijn het hun woorden die in je hoofd weerklinken”, legde hij uit. “De aanmoediging verdwijnt niet als het publiek uitdunt. Die blijft je bij.”
Hij blikte vervolgens terug op de zware etappes die aan zijn moment in Parijs voorafgingen. “Er waren etappes waarin ik alles gaf en toch tekortschoot. Het is moeilijk om niet teleurgesteld te zijn. Maar ik heb me daar nooit alleen gevoeld,” zei hij. “Zelfs online herinnerden mensen me eraan waartoe ik in staat was.”
Van Aerts rivaliteit met Pogacar gaf de overwinning extra gewicht. Hoewel er wederzijds respect is tussen de twee, werd Van Aerts overwinning gezien als een zeldzame barst in Pogacars normaal gesproken onwrikbare pantser. “Een renner als Tadej verslaan is geen kleinigheid,” gaf Van Aert toe. “Hij drijft ons allemaal tot het uiterste. Daarom betekent deze overwinning zoveel.”
De nederigheid van de Belg schemerde door in al zijn interviews. Ondanks de mediahype en aandacht, was Van Aert er snel bij om zijn lof te richten op zijn team en de fans. “Deze overwinning is voor iedereen die in me geloofde toen het moeilijk werd,” zei hij. “Het is meer dan alleen een solorit. Het is een gedeelde prestatie.”
Van Aert sprak ook vol lof over de ontvangst door de Belgische supporters die massaal naar Parijs waren gekomen. “Al die vlaggen zien, mijn naam horen roepen met zoveel trots – het doet je goed. Ik wou dat ik iedereen de hand kon schudden en iedereen persoonlijk kon bedanken.”
Zijn dankbaarheid reikte verder dan zijn thuisland. Berichten van fans over de hele wereld raakten hem. “Wielrennen is nu wereldwijd. Ik hoorde van mensen in Afrika, Zuid-Amerika, Azië – plaatsen waar ik nog nooit heb gekoerst. Dat soort verbondenheid is ongelooflijk.”
Sarah De Bie, Van Aerts steunpilaar, deelde ook in de emotionele golf na de overwinning. “We hebben dit seizoen zoveel meegemaakt”, schreef ze. “Dit voelde als een droom. Ik zag het vuur weer in zijn ogen.”
Toen de festiviteiten ten einde liepen en het team in Parijs inpakte, was Van Aerts laatste bericht simpel: “Dank jullie wel – voor elk applaus, elk bericht, elk moment. Jullie waren onderdeel van deze overwinning. Ik voelde het en ik zal het voor altijd met me meedragen.”
