HERENTALS — Nadat hij de Champs-Élysées had veroverd met een Tour de France-overwinning die door heel België weergalmde, keerde Wout van Aert huiswaarts en werd hij als een held onthaald. Het lokale criterium in Herentals ontpopte zich tot een eerbetoon aan een van de meest geliefde zonen van de stad, met duizenden supporters langs de straten om hun kampioen in levende lijve te zien. Het was meer dan een koers – het was een liefdesbrief van een stad aan haar wielericoon.
Tijdens de festiviteiten hield de nationale omroep VRT een luchtige enquête onder de inwoners. De vraag was simpel: moet Wout van Aert geëerd worden met een standbeeld of zelfs een straat naar hem vernoemd worden? De overweldigende respons was een volmondig ja. Veel inwoners vinden dat zijn prestaties en karakter het verdienen om vereeuwigd te worden in het hart van de stad.
Van Aert, altijd de bescheiden kampioen, nam de suggestie met goede humor op. Hij sprak de pers toe met zijn gebruikelijke grijns en antwoordde: “Ik laat zulke dingen mij overkomen.” Maar zoals Wout het betaamt, volgde hij op met een brutale opmerking: “Misschien is dat ook iets voor overledenen. (lacht) Dus laten we daar nog even mee wachten.”
De Belgische superster is meer dan alleen een sportfiguur geworden – hij is een symbool van veerkracht, discipline en trots op zijn geboortestad. Zijn overwinning in Parijs was niet alleen een persoonlijke mijlpaal; het markeerde een collectieve triomf voor Herentals en de rest van de Belgische wielergemeenschap. En die emotionele band was zichtbaar in elke handdruk, elk gejuich en elk kind dat een zelfgemaakt bordje langs de route vasthield.
Voor Van Aert ging het bij dit criterium niet om meer lofbetuigingen of overwinningen. “Je thuisfans zijn nog steeds het belangrijkst”, zei hij, zichtbaar ontroerd door de opkomst. “Ze hebben je zien groeien, falen en weer opstaan. Dat maakt dit soort ontvangst echt bijzonder.” Ondanks de grandeur van de Tour de France is het duidelijk dat de straten van Herentals een speciale plek in zijn hart hebben.
Standbeeld of niet, de nalatenschap van Wout van Aert is al verankerd in de herinneringen van de mensen die hem hebben opgevoed. Voor velen is zijn succes op het wereldtoneel slechts het begin van een groter verhaal. Een straatnaam of een bronzen beeltenis komt er misschien ooit, maar voorlopig is het de levende, ademende Van Aert die de verbeelding van de stad weet te prikkelen.
Terwijl de schemering over het Herentalse criterium viel, bleven de fans nog lang na de finish hangen. Kinderen renden achter de ploegleiderswagens aan, oudere stellen wisselden verhalen uit over “die jongen uit onze straat” en wielerliefhebbers herbeleefden de laatste momenten van zijn sprint in Parijs. Het ging niet alleen om wat hij won, maar ook om hoe hij mensen een gevoel van verbondenheid, trots en inspiratie gaf.
Dus hoewel Van Aert grapjes maakt over het nalaten van standbeelden aan de doden, suggereert de warmte van zijn welkom thuis dat hij al iets heeft bereikt dat nog veel duurzamer is: een levende nalatenschap die in de harten van duizenden wordt gedragen. Herentals heeft weliswaar nog geen beeld onthuld, maar in de herinnering van velen staat hun held al fier overeind.
