De 75-jarige Belgische wielercommentator José De Cauwer staat bij fans bekend als een beheerste en deskundige stem tijdens enkele van de meest intense momenten in de wielersport. Maar buiten beeld worstelt hij met een hartzeer dat weinigen zich kunnen voorstellen: het verlies van zijn oudste dochter, Debbie, op 51-jarige leeftijd. Op een diep emotioneel moment verbrak De Cauwer zijn gebruikelijke kalmte door te zeggen: “Ik wil helemaal niet zielig zijn, verdomme.” Zijn woorden weerspiegelen niet alleen verdriet, maar ook veerkracht – een vastberadenheid om te rouwen zonder als slachtoffer gezien te worden.
Debbie had een leven opgebouwd met haar partner, accordeonist Mario ‘Pok’ Bekaert, in Mechelen. Samen brachten ze vier kinderen groot. Het tragische nieuws van haar overlijden werd door Mario bekendgemaakt in een kort maar hartverwarmend bericht op sociale media: “Mijn geliefde vrouw Debbie… is vandaag rond 12.00 uur overleden in een bijzondere familieband. Rust zacht, liefste. Voor altijd in ons hart.” De begrafenis vond plaats op 5 juli in Mechelen, alleen bijgewoond door naaste familie en vrienden.
Debbie overleed terwijl De Cauwer als commentator werkte tijdens de Tour de France. Zijn afwezigheid tijdens de start van het evenement riep vragen op, maar al snel werd duidelijk dat hij met iets veel persoonlijkers te maken had. Na de begrafenis keerde hij terug naar de stand en zei: “Het hoort bij mijn leven. Maar dit… dit is iets anders. Dit is mijn kind.” Die zin vat de ernst van zijn verdriet samen, veel groter dan de verliezen die hij eerder heeft geleden.
Het is niet de eerste keer dat De Cauwer met een tragedie te maken krijgt. Eerder in zijn leven verloor hij zijn vrouw op 32-jarige leeftijd en rouwde hij om de dood van twee zussen. Toch voelt het verlies van zijn dochter, zegt hij, als het verlies van een heel hoofdstuk uit zijn leven. “Het is alsof een deel van mij is uitgewist”, vertrouwde hij toe. Ondanks zijn kracht snijdt de pijn van het verlies van een kind op een andere manier, dieper.
De Cauwer heeft zijn laatste momenten met Debbie als bijzonder moeilijk omschreven. Ze verontschuldigde zich herhaaldelijk tijdens hun bezoeken en zei: “Het spijt me dat ik je dit allemaal heb aangedaan… Sorry…” Haar schuldgevoel kwam voort uit het zien hoe haar ziekte haar vader emotioneel had beïnvloed. Het was een moment van hartverscheurende kwetsbaarheid voor beiden, waarbij José het onvermijdelijke niet kon tegenhouden.
Vrienden en fans van De Cauwer hebben zijn kracht en zijn keuze om weer aan het werk te gaan geprezen – niet als een manier om te vluchten voor verdriet, maar als een manier om door te leven terwijl hij het draagt. Hij zocht geen troost in ontsnapping. In plaats daarvan koos hij voor een doel. “Het leven gaat door”, zegt hij, “zelfs als het hart gebroken is.”
Hoewel De Cauwer zijn verlies nooit dramatiseert, eert hij Debbie op zijn eigen stille, waardige manier – met respect, liefde en woorden recht uit het hart. Zijn keuze om publiekelijk over haar dood te spreken, was niet om medeleven te wekken, maar om een dochter te herdenken die alles voor hem betekende.
Het verhaal van José De Cauwer is er niet alleen een van verdriet, maar van menselijk doorzettingsvermogen. Het gaat over het onvoorstelbare onder ogen zien en overeind blijven, zelfs als de wereld onder je voeten wegzakt. In zijn verdriet herinnert hij ons eraan dat zelfs in de zachtste stemmen de luidste kracht schuilt.
