Een gloednieuwe Team Visma-documentaire biedt wielerfans een ongewoon intieme blik op de persoonlijke kant van de Belgische superster Wout van Aert. Hoewel zijn carrière gekenmerkt wordt door lef, kracht en talloze overwinningen op de weg, onthult deze film momenten die zelden buiten zijn directe omgeving worden gezien. Een van de meest memorabele en veelbesproken scènes ontvouwt zich wanneer Van Aert thuis wordt gezien, weg van het gejuich van het publiek en de spanning van de competitie. Op een rustig moment draait zijn zoontje zich naar hem om en vraagt: “Papa, ga je altijd winnen?” De vraag, gesteld met kinderlijke onschuld, tovert onmiddellijk een glimlach op Van Aerts gezicht, een combinatie van trots op zijn successen uit het verleden en de nederigheid van iemand die weet dat overwinningen in de sport nooit gegarandeerd zijn.
Deze korte maar krachtige uitwisseling spreekt aan omdat het de intense indruk van Van Aert, die fans doorgaans op wedstrijddagen zien, wegneemt. Op de weg staat hij bekend als een meedogenloze renner – in staat om sprints te domineren, door kasseienklassiekers te razen en gelijke tred te houden met topklimmers. Toch toont de camera hier een zachtere realiteit: een toegewijde vader wiens doel veel verder reikt dan de finish. Het contrast tussen de fanatieke atleet en de warme ouder herinnert kijkers eraan dat achter elke wereldtopper een mens schuilt met waarden, relaties en emoties die niet alleen met statistieken te vatten zijn.
De scène is snel uitgegroeid tot een hoogtepunt van de documentaire en heeft niet alleen gesprekken op gang gebracht onder wielerliefhebbers, maar ook onder degenen die gewoonweg oprechte, oprechte verhalen waarderen. Kijkers hebben de filmmakers geprezen omdat ze verder zijn gegaan dan de gebruikelijke hoogtepunten van overwinningen en podiumceremonies. In plaats daarvan hebben ze ervoor gekozen om momenten van kwetsbaarheid en verbondenheid te tonen – momenten die laten zien hoe succes verweven is met de liefde en steun die thuis te vinden zijn. Daarmee biedt de documentaire een zeldzame en verfrissende afwisseling van de constante focus op resultaten en ranglijsten, waardoor het publiek de complete persoon achter de publieke persoonlijkheid kan zien.
Door de hele film heen vertelt Van Aert openhartig over de uitdagingen die het kost om zijn plek in de top van de sport te behouden. Hij spreekt openhartig over de fysieke tol van slopende trainingsschema’s, de mentale druk van constante competitie en de moeilijkheid om lange periodes gescheiden van zijn familie door te brengen. Deze offers, zo geeft hij toe, horen erbij om aan de top te presteren. Maar op momenten zoals die met zijn zoon, wordt hij eraan herinnerd waarom hij ze volhoudt: omdat zijn prestaties niet alleen voor hemzelf zijn, maar ook voor de mensen die hem aanmoedigen op een manier die geen enkel publiek ooit zou kunnen.
Voor velen komt de emotionele lading van de vraag van zijn zoon voort uit de universele waarheid ervan. Of je nu een topsporter bent of niet, elke ouder kent het gevoel dat je in de ogen van je kind als een held wordt gezien. Het is een perspectief dat de grenzen van de sport overstijgt en kijkers op een diep menselijk niveau verbindt met Van Aerts ervaring. Zijn glimlach op dat moment is meer dan een reactie op een lieve vraag – het is een erkenning dat winnen op de weg vluchtig is, maar dat het winnen van de bewondering en liefde van je familie blijvend is.
De Visma-documentaire slaagt erin deze dubbele identiteit vast te leggen: Van Aert als kampioen én vader. Door racebeelden, trainingsscènes en intieme familiemomenten te verweven, ontstaat een portret dat authentiek en herkenbaar aanvoelt. De balans tussen professionele ambitie en persoonlijke voldoening is een thema dat velen zullen herkennen, maar het zien spelen ervan in het leven van een van de grootste wielersterren maakt het des te boeiender. Deze multidimensionale weergave heeft zijn band met de fans alleen maar versterkt en bewijst dat nederigheid en menselijkheid prima samengaan met toptalent.
Naarmate de film ten einde loopt, wordt de emotionele boodschap duidelijk: in de ogen van zijn zoon is Wout van Aert misschien wel altijd een winnaar, ongeacht de uitslag. Dat gevoel vat de diepere waarheid van de documentaire perfect samen: de grootste overwinningen worden niet altijd in de geschiedenisboeken vastgelegd. Soms vinden ze plaats in de rustige momenten thuis, in het gelach aan tafel, of in de onschuldige woorden van een kind dat onvoorwaardelijk in zijn of haar ouder gelooft. En voor Van Aert is dat geloof misschien wel de mooiste overwinning van allemaal.
