Hubert Robberechts ziet zijn leven alleen tegemoet na het overlijden van geliefde broer Louis
De kleine boerenwereld van de gebroeders Robberechts is voorgoed veranderd. Jarenlang waren Louis en Hubert het toonbeeld van onafscheidelijke kameraadschap, twee oudere boeren die samen een leven van stille eenvoud opbouwden. Bekend van de Belgische tv-serie Don’t Worry Be Happy, veroverden de twee de harten van kijkers met hun nuchtere levensstijl, droge humor en toewijding aan elkaar. Nu, na het overlijden van Louis op 88-jarige leeftijd, moet Hubert het leven leiden zonder zijn broer, die zijn levenslange metgezel was.
Louis Robberechts is donderdagochtend vredig thuis overleden en laat zijn jongere broer Hubert (84) achter. De broers hadden hun hele leven op de familieboerderij gewoond, zonder vrouwen, zonder kinderen en met weinig rijkdom. Maar wat ze aan materiële bezittingen misten, compenseerden ze met kameraadschap en veerkracht. Hun unieke manier van leven werd een bron van fascinatie en bewondering voor het publiek dat hun verhaal op televisie volgde.
De gebroeders Robberechts werden niet algemeen erkend vanwege hun roem of rijkdom, maar vanwege hun authenticiteit. In een maatschappij die vaak werd gedreven door modern comfort en voortdurend sociaal contact, leefden ze bijna geïsoleerd, maar straalden ze een geluk uit dat alle verwachtingen overtrof. Hun band toonde aan dat vreugde zelfs in de meest bescheiden omstandigheden te vinden was, mits men iemand had om het mee te delen.
Voor Hubert is het verlies van Louis meer dan het overlijden van een broer of zus; het is het verlies van een levenslange partner in dagelijkse routines, boerderijwerk en rustig gezelschap. De twee mannen werden vaak omschreven als “onafscheidelijk”, met hun levens verweven op een manier die maar weinig broers meemaken. Hubert staat nu voor de uitdaging om alleen verder te gaan, met de velden, de boerderij en de herinneringen aan Louis als dagelijkse herinneringen.
In zijn verdriet heeft Hubert zijn vastberadenheid geuit om op de boerderij te blijven. “Ik ga voor mezelf zorgen, want ik wil de boerderij niet verlaten”, zei hij, waarmee hij zowel zijn gehechtheid aan het land als zijn veerkracht in het aangezicht van verdriet onthulde. Voor hem zou het verlaten van de boerderij betekenen dat hij de laatste band die hij nog steeds met Louis deelt, zou verbreken: de grond, de routines en het huis waar ze hun hele leven samen doorbrachten.
Kijkers die de broers leerden kennen via Don’t Worry Be Happy bewonderden hun authenticiteit en zagen hen als symbolen van een verdwijnende manier van leven. Hun verhaal belichtte thema’s als eenvoud, loyaliteit en de stille waardigheid van het leven op het platteland. De dood van Louis markeert het einde van een tijdperk, niet alleen voor Hubert, maar ook voor degenen die zich verbonden voelden met hun verhaal.
Ondanks hun isolement lieten de gebroeders Robberechts een blijvende indruk achter op velen. Hun verhaal herinnert eraan dat geluk niet per se te vinden is in rijkdom, reizen of sociale kringen, maar in vertrouwen, kameraadschap en een gedeeld doel. Hun leven was routineus en bescheiden, maar ook een leven vol betekenis en wederzijdse zorg.
Terwijl Hubert zich aanpast aan zijn nieuwe realiteit, zal de steun van buren en de gemeenschap in het algemeen waarschijnlijk een rol spelen om ervoor te zorgen dat hij zich niet helemaal alleen voelt. Zijn kracht en vastberadenheid mogen hem leiden, maar de band die hij met Louis deelde, zal voor altijd de kern van zijn identiteit vormen.
Het overlijden van Louis Robberechts laat niet alleen verdriet achter, maar ook een erfenis van eenvoud en liefde tussen broers. Voor Hubert zal het leven op de boerderij nu rustiger zijn, maar toch gevuld met de herinneringen aan een leven lang samen. Door door te gaan, behoudt hij niet alleen het familieland, maar ook de geest van saamhorigheid die zijn leven met Louis kenmerkte.
