De wielerwereld kent José De Cauwer al lang als een man die zich volledig inzet voor de sport. Maar achter de schermen heeft zijn vrouw, Sylvana Dendas, met eigen ogen de offers, worstelingen en unieke keuzes gezien die met zoveel toewijding gepaard gingen. In een recent gesprek met HUMO sprak ze openhartig over hoe wielrennen hun gezinsleven vormgaf en over de controversiële beslissing van haar man om bijna direct na de begrafenis van hun dochter Debbie de Tour de France bij te wonen.
Voor veel buitenstaanders leek de timing abrupt en bijna onbegrijpelijk. Hoe kon een vader zich in de chaos van de Tour storten in een tijd van zoveel verdriet? Maar voor Sylvana weerspiegelde de beslissing niet kilheid, maar eerder José’s manier om met liefdesverdriet om te gaan. “Wielrennen is zijn tweede leven. Door zich erop te concentreren, hoefde hij even niet aan haar te denken. Dat begrijp ik,” legde ze uit. Terwijl sommigen het misschien als weglopen zouden zien, herkende zij het als een vorm van overleving, een manier voor José om stabiliteit te behouden te midden van een tragedie.
Sylvana daarentegen vond haar eigen helende pad via haar familie en creativiteit. Omringd door haar kinderen en kleinkinderen, steunde ze op hun aanwezigheid om haar te steunen tijdens donkere dagen. “Giullia, de jongste, viert haar verjaardag op 8 juli. Ik heb mijn dochter geholpen met haar feest. En ik ben weer helemaal teruggegaan naar mijn hobby”, vertelde ze. Waar José structuur vond in het wielrennen, vond zij troost in het koesteren van banden en het voortzetten van tradities.
Hun contrasterende benaderingen van rouw benadrukken de verschillende manieren waarop mensen omgaan met een groot verlies. José, zoals zijn vrouw beschrijft, is altijd iemand geweest die leeft van het wielrennen, wiens identiteit diep verbonden is met de sport. Dendas schetst het beeld van een man voor wie wielrennen niet alleen een beroep was, maar een onlosmakelijk onderdeel van zijn bestaan. Zelfs toen ze met financiële problemen kampten, wankelde José’s toewijding nooit, en Sylvana accepteerde die realiteit al vroeg.
“Ik weet dat veel vrouwen in wielerkringen woedend waren omdat hun echtgenoten zo vaak weg waren, maar ik begreep al snel: wielrennen is zijn leven”, reflecteerde ze. Die acceptatie bracht echter ook de nodige uitdagingen met zich mee. Familiemijlpalen werden vaak gemist en belangrijke momenten gingen onopgemerkt voorbij omdat José weg was bij een wedstrijd. Toch leerde ze zich aan te passen, wetende dat zijn hart klopte op het ritme van wielerevenementen.
De offers werden zelfs duidelijk tijdens de geboorte van hun dochter Giana. Sylvana herinnert zich een treffend moment dat José’s prioriteiten samenvat. “Ik zat de pijn te onderdrukken, en hij besprak de voorjaarswedstrijden met de gynaecoloog!” zei ze met een mengeling van humor en berusting. Het was een openhartige blik op hoe diep de wielersport in zijn leven verankerd was, zelfs op momenten die te intiem leken om te worden onderbroken door gepraat over het peloton.
De timing bepaalde vaak of José überhaupt aanwezig kon zijn bij familiegebeurtenissen. Door puur toeval viel Giana’s geboorte tussen twee wedstrijden in, waardoor hij erbij kon zijn. Anders had hij het waarschijnlijk gemist. Hetzelfde gold voor talloze andere familieaangelegenheden: de eerste communie, schoolvergaderingen, zelfs het begin van tienerromances. “De race komt op de eerste plaats”, vatte Sylvana treffend eerlijk samen.
Voor sommige families zou zo’n realiteit wrok kunnen oproepen, maar voor de familie De Cauwer werd het een waarheid waarmee ze leefden. Hoewel de offers reëel waren, was het besef dat José’s passie niet zomaar een hobby of een baan was, maar een onlosmakelijk onderdeel van zijn wezen ook reëel. In dit licht bezien was zijn beslissing om na Debbie’s begrafenis de Tour de France bij te wonen geen breuk met familiewaarden, maar eerder een voortzetting van het leven dat hij altijd had geleid – een leven waarin fietsen richting en betekenis gaf.
Sylvana’s perspectief werpt licht op de unieke druk van families die verbonden zijn met professionele sport. Achter de camera’s en het commentaar spelen zich menselijke verhalen af over gemiste verjaardagen, lange afwezigheid en het op ongewone manieren omgaan met verdriet. Haar openhartige woorden herinneren ons eraan dat toewijding vaak gepaard gaat met verborgen kosten, die niet alleen worden gedragen door de atleten en wielerfiguren, maar ook door degenen die van hen houden.
Het verhaal van de familie De Cauwer resoneert veel verder dan alleen wielrennen. Het spreekt over de manieren waarop mensen troost vinden in wat ze het beste kennen, zelfs wanneer het leven wordt geschokt door een verwoestend verlies. José vond stabiliteit in het gestructureerde ritme van de Tour, terwijl Sylvana zich aardde in de warmte van haar kinderen en kleinkinderen. Samen hielpen hun verschillende copingmechanismen hen vooruit, zelfs toen de pijn van Debbie’s afwezigheid bleef hangen.
Uiteindelijk is hun verhaal er geen van koude onthechting, maar van liefde die zich in verschillende vormen uitte. Voor José was dat door wielrennen. Voor Sylvana was het door familiebanden en creatieve expressie. Beide paden leidden hen naar veerkracht, wat ons eraan herinnert dat er geen eenduidige manier is om te rouwen, en geen goed of fout in de keuzes die gemaakt worden tijdens de zwaarste beproevingen van het leven.
