Het overlijden van Walter Godefroot heeft een diepe indruk nagelaten in de wielerwereld. De voormalige renner en ploegleider, die tweeëntachtig jaar oud werd, overleed maandag. Vandaag vond in De Pinte zijn uitvaart plaats, waar een grote groep aanwezigen samenkwam. Vrienden, oud-collega’s en prominenten uit de sport bewezen hem de laatste eer en herdachten een man die decennialang zijn stempel drukte op het wielrennen.
De grote opkomst weerspiegelde het respect dat hij genoot, zelfs onder mensen die toegaven dat ze hem persoonlijk nooit echt goed hadden leren kennen. Godefroot straalde altijd een zekere ondoordringbaarheid uit, en zijn reputatie als strenge ploegleider overschaduwde vaak zijn persoonlijkere kanten. Zijn overlijden heeft velen ertoe aangezet dat beeld opnieuw te bekijken, waarbij duidelijk werd dat de man veel gelaagder was dan zijn publieke imago deed vermoeden.
Een van de meest ontroerende getuigenissen kwam van Patrick Lefevere, de langjarige manager van Soudal Quick-Step, die openlijk sprak over zijn verdriet. Hij gaf toe dat het nieuws hem harder had geraakt dan hij had verwacht, en hij omschreef het moment als onverwacht zwaar. Voor Lefevere ging de band met Godefroot veel verder dan het louter professionele, en er was sprake van een diepgaande invloed en mentorschap.
Lefevere vertelde dat hij Godefroot twee weken voor diens overlijden nog bezocht had. Tegen die tijd was de gezondheid van Godefroot al ernstig achteruitgegaan, en het bezoek ging gepaard met een stil besef dat dit wellicht hun laatste ontmoeting zou zijn. Lefevere herinnerde zich dat Godefroot blij was hem te zien, en hij voelde zich dankbaar dat hij afscheid had kunnen nemen. Hun samenwerking besloeg meer dan tien jaar, een periode die je niet zomaar uitwist.
Walter Godefroot verdiende zijn plaats in de wielergeschiedenis zowel als renner als ploegleider. Op de fiets had hij een reputatie van taaiheid en tactisch inzicht, waarmee hij overwinningen en respect behaalde in een tijdperk dat door strijdlust werd gekenmerkt. Als ploegleider bouwde hij later sterke teams op en ontwikkelde hij een systeem dat volledige toewijding vereiste. Die aanpak bezorgde hem een reputatie als harde leider die het uiterste van zijn renners eiste.
Die reputatie vertelde echter niet het volledige verhaal. Voor degenen die nauw met hem samenwerkten, was zijn strengheid slechts één aspect van zijn persoonlijkheid. Volgens Lefevere ging er achter de harde buitenkant ook warmte en zorgzaamheid schuil. Voor buitenstaanders kon hij streng lijken, maar wie zijn vertrouwen won, ontdekte een mentor die zijn renners niet alleen onder druk zette maar ook ondersteunde.
Velen noemden hem een soort “wielervader”, een benaming die goed zijn dubbele rol weergaf. Hij begeleidde jonge renners door de zware eisen van de sport, waarbij hij hen niet alleen discipline bijbracht, maar ook veerkracht in het omgaan met tegenslagen. Zijn invloed reikte verder dan de wedstrijden zelf en bepaalde hoe renners hun carrière en hun leven benaderden.
Het contrast tussen perceptie en werkelijkheid maakt zijn nalatenschap des te interessanter. Voor het grote publiek was Godefroot vaak de strenge tuchtmeester. Maar voor zijn nauwere kring was hij ook een bedachtzame en steunende figuur. Die dubbelheid is nu een wezenlijk onderdeel geworden van hoe men hem herinnert.
De uitvaart in De Pinte onderstreepte het blijvende respect en de dankbaarheid die hem omgaven. Het ging niet alleen om de resultaten die hij boekte, maar ook om de structuur, de lessen en de waarden die hij naliet. Wie hem eer betoonde, erkende dat zijn bijdrage aan de sport veel verder reikte dan overwinningen en cijfers.
Terwijl de herinneringen werden gedeeld, werd de wielerwereld eraan herinnerd dat Godefroot’s grootste erfenis niet enkel lag in zijn zeges of de teams die hij uitbouwde, maar in de blijvende invloed die hij uitoefende op mensen. De lessen over discipline, toewijding en doorzettingsvermogen die hij uitdroeg, blijven doorwerken en vormen de basis voor nieuwe generaties renners en ploegleiders.
In de herinneringen aan Walter Godefroot benadrukten collega’s en vrienden de kloof tussen het beeld dat velen van hem hadden en de werkelijkheid zoals zij die kenden. Hij werd vaak gezien als onverbiddelijk, maar hij was ook mentor, steunpilaar en in veel gevallen een vriend. Die combinatie van strengheid en menselijkheid bepaalt zijn blijvende nalatenschap.
Nu zijn uitvaart achter de rug is, neemt de wielerwereld afscheid van een van haar meest markante figuren. Toch blijft wat hij belichaamde voortleven in de sport die hij hielp vormen. Zijn herinnering blijft die van een man die staalhard kon zijn, maar ook zacht van hart, en die het wielrennen op blijvende wijze heeft beïnvloed.
