In een diep emotionele boodschap die weerklank heeft gevonden in de wielerwereld, heeft Sarah De Bie, de vrouw van de Belgische wielerster Wout van Aert, openhartig gesproken over het donkerste seizoen uit de carrière van haar man — een periode waarin stoppen met wielrennen pijnlijk dichtbij kwam. Haar woorden, gedeeld met rauwe eerlijkheid, hebben nieuw licht geworpen op de onzichtbare strijd achter een van de meest bewonderde kampioenen van de sport en op de beslissende rol die fans speelden in het omvormen van tegenslag tot een legende.
Volgens Sarah was dat seizoen totaal anders dan alle andere. Blessures, constante druk, kritiek en herhaalde net-niet-momenten hadden Wout zowel fysiek als mentaal uitgeput. Terwijl de buitenwereld een sterke en glimlachende atleet bleef zien, was de realiteit thuis heel anders. “Er waren dagen dat de fiets onaangeroerd bleef,” onthulde Sarah. “Niet omdat hij het wielrennen niet meer liefhad, maar omdat de pijn — vanbinnen en vanbuiten — overweldigend was.”
Ze beschreef lange nachten vol stilte, twijfel en moeilijke gesprekken. De verwachtingen die op Wout rustten als nationale held wogen zwaar, en de angst om mensen teleur te stellen werd moeilijker te dragen dan de nederlaag zelf. “Er was een moment,” gaf Sarah toe, “waarop Wout zich afvroeg of stoppen hem eindelijk rust zou brengen.”
Wat die beslissing uiteindelijk voorkwam, zo vertelde ze, was niet een plotselinge overwinning of de belofte van toekomstige roem, maar iets veel krachtigers: de onvoorwaardelijke liefde van zijn supporters. Brieven, berichten, aanmoedigingen langs de weg en stille woorden van steun begonnen binnen te komen van fans uit België en van over de hele wereld. Sommigen vertelden hoe Wout hen had geïnspireerd tijdens ziekte, rouw of persoonlijke tegenslagen. Anderen herinnerden hem er simpelweg aan dat hij geliefd was, ongeacht de resultaten.
“Die berichten hebben hem gered,” zei Sarah. “Ze herinnerden Wout eraan dat hij meer was dan medailles, meer dan krantenkoppen. Hij deed ertoe als mens.”
Langzaam wakkerde die steun opnieuw iets in hem aan. De trainingen werden hervat — niet met woede of obsessie, maar met hernieuwde zingeving. Wout begon weer te fietsen voor het plezier, voor het herstel en voor de mensen die in hem geloofden toen geloven het moeilijkst was. Sarah merkte op dat zijn fans hem toestemming gaven om te falen, en hem daarmee de moed gaven om door te gaan.
Het seizoen dat bijna een einde maakte aan zijn carrière werd later de basis van zijn wederopstanding. Mentaal sterker, nederiger en dankbaarder keerde Wout terug naar het peloton met een dieper begrip van waarom hij ooit met wielrennen was begonnen. Overwinningen volgden, maar droegen nu een andere betekenis. Elke finishlijn voelde als een gedeelde triomf tussen renner en supporters.
Sarah besloot haar boodschap met een oprecht dankwoord aan de fans. “Jullie juichten niet alleen voor een wielrenner,” schreef ze. “Jullie hielden een man overeind toen hij viel. Jullie maakten van twijfel geloof en van pijn kracht. Als Wout vandaag staat waar hij staat, dan is dat omdat jullie weigerden hem te laten verdwijnen.”
Het verhaal van “Het seizoen waarin Wout van Aert bijna stopte met wielrennen” gaat niet langer alleen over tegenslag — het gaat over veerkracht, liefde en de buitengewone band tussen een atleet en zijn supporters. In die band werd een legende niet alleen gered, maar opnieuw geboren.