Het stond niet op de setlist. Er was geen spotlight. Alleen Ed Sheeran, stil zittend achter een piano midden in een uitverkocht stadion, met een licht brekende stem toen hij de woorden uitsprak: “Dit volgende nummer… Ik was niet van plan het vanavond te zingen. Maar iemand heel bijzonders is heengegaan. En ik kon dit podium niet verlaten zonder afscheid te nemen – de enige manier die ik ken.” Toen, onder een zee van telefoonlichten en een stilte vol verdriet, begon Ed Sheeran een uitgeklede versie van
“Photograph” te zingen – ter nagedachtenis aan Diogo Jota, de Liverpool-ster die dagen eerder op tragische wijze was overleden. Het publiek huilde.
De spelers omhelsden elkaar. Zelfs Sheeran pauzeerde midden in het refrein, met natte ogen, fluisterend: “Voor jou, maat.”
Het eerbetoon vond plaats tijdens Ed Sheerans concert in Lissabon op 5 juli, slechts drie dagen nadat Diogo Jota en zijn broer André omkwamen bij een auto-ongeluk in Spanje. Hoewel Ed en Diogo nooit publiekelijk hadden samengewerkt, deelden de twee een stille vriendschap, opgebouwd door wederzijds respect en gesprekken tot diep in de nacht tijdens Liverpool-wedstrijden op Anfield.
Ed, een levenslange voetbalfan en erelid van Red, noemde Jota ooit “een stille storm op het veld” in een oud interview. Die bewondering sloeg om in hartzeer toen het nieuws van Jota’s dood bekend werd.
Fans die het concert in Lissabon bijwoonden, verwachtten geen eerbetoon. Maar Ed, bekend om zijn rauwe emotionele eerlijkheid, gebruikte muziek om te zeggen wat woorden niet konden.
De arena was halverwege het concert toen Ed plotseling zijn vrolijke tempo brak en het publiek toesprak in Engels met een Portugees accent:
“Er is iemand uit dit land die veel vreugde bracht
— niet alleen op het veld, maar ook bij de mensen thuis. Diogo Jota was niet zomaar een voetballer. Hij was een vader, een broer en een dromer. En vanavond eren we hem.”
Daarop dimden de podiumlichten naar rood – Liverpool-rood – en zette Ed een bezwerende versie van “Photograph” in, waarbij hij een paar songteksten aanpaste om het moment persoonlijker te maken:
🎶 “We bewaren deze liefde in een foto / We maakten deze herinneringen voor onszelf…
Je laarzen zullen deze velden niet meer betreden / Maar je vuur is nooit weggegaan.” 🎶
Terwijl er foto’s van Jota achter hem voorbijflitsten – doelpunten, familiemomenten en jeugdige glimlachen – stond het hele stadion in stilte. Verschillende Liverpool-spelers, waaronder Trent Alexander-Arnold en Luis Diaz, waren in tranen te zien, met hun armen om elkaar heen.
Halverwege het optreden begon het publiek spontaan Jota’s naam te scanderen. Sheeran stapte weg van de microfoon en liet het gezang door het stadion zwellen als een golf van liefde.
Hij kwam terug om alleen maar te fluisteren:
“Deze is voor een leeuw die we veel te vroeg verloren hebben.”
In een wereld die vaak niet weet hoe ze om haar helden moet rouwen, gaf Ed Sheeran uiting aan het verdriet van een natie – door middel van melodie, herinnering en eenvoudige gratie.
Later die avond plaatste Ed één foto op Instagram: een close-up van Jota’s shirt gedrapeerd over zijn pianokruk, met het onderschrift:
“Rust zacht, Diogo. Je hebt je droom laten tellen. Nu dragen wij hem voor je.”
Soms heeft een eerbetoon geen vuurwerk of fanfare nodig.
Soms heb je alleen een gitaar, een stem en de moed nodig om te zingen wanneer het hart
breekt.
