In een diep emotioneel interview heeft wieleranalist en voormalig ploegleider José De Cauwer zich uitgesproken over het tragische verlies van zijn dochter, Debbie. Met zijn kenmerkende oprechtheid en kwetsbaarheid vertelde De Cauwer hoe haar overlijden, na een lange strijd tegen ziekte, een pijnlijk gemis in zijn leven heeft achtergelaten. “Debbie en haar mama zijn er nu allebei niet meer,” zei hij. “Alsof een hoofdstuk uit mijn leven is uitgegomd.”
De Cauwer, bekend om zijn scherpe analyses en rustige stem tijdens wieleruitzendingen, liet een heel andere kant van zichzelf zien terwijl hij de laatste dagen van het leven van zijn dochter beschreef. “Ik moet er nu opnieuw om wenen,” gaf hij toe. “Toen ik haar ging bezoeken, lag ze daar met zo veel pijn. En toen zei ze: ‘Sorry dat ik u dat allemaal aandoe.’ Jongens toch.” Zijn woorden raakten bij veel mensen een gevoelige snaar.
Debbie was al enige tijd ziek en De Cauwer had in stilte de rol van verzorger en steunpilaar op zich genomen, terwijl hij haar zo goed mogelijk bijstond. “Je kunt je erop voorbereiden, maar niets bereidt je echt voor op het verlies van je kind,” zei hij. Haar ziekte was langdurig en pijnlijk, en José beschreef het gevoel van machteloosheid terwijl hij haar zag lijden zonder iets te kunnen doen.
Wat het extra zwaar maakt, is dat Debbie’s overlijden volgt op het eerdere verlies van haar moeder, de vrouw van De Cauwer. Het verlies van beiden heeft een enorme leegte achtergelaten. “Zij waren de twee mensen met wie ik mijn leven deelde,” zei hij. “Nu zijn ze allebei weg. Het is moeilijk om het gevoel van leegte uit te leggen dat dat met zich meebrengt.” Zijn verhaal weerspiegelt niet alleen persoonlijk verdriet, maar ook het universele lijden van het verliezen van wie je het meest liefhebt.
Toch is De Cauwer zijn werk in de wielerwereld blijven doen, onder andere als commentator tijdens de Tour de France. Hij gaf toe dat de koers hem soms troost biedt. “Het is vreemd,” zei hij. “Als ik over de koers praat, kan ik het soms even vergeten. Maar het verdriet is er altijd, stil op de achtergrond.”
Uit het interview bleek hoe belangrijk de wielercommunity voor hem is geworden in deze moeilijke periode. Hij sprak zijn dank uit voor de steun van collega’s, fans en vrienden die hem bemoedigende berichten stuurden. “Ik heb zoveel berichtjes gekregen,” zei hij. “Het is hartverwarmend om te weten dat mensen met je meeleven.”
Toch is rouwen geen rechte lijn. De Cauwer bekende dat sommige dagen moeilijker zijn dan andere, zeker wanneer hij alleen is met zijn gedachten. “Je herbeleeft de momenten, de laatste gesprekken. Dat zij ‘sorry’ zei terwijl zij degene was die pijn had… dat blijft bij je.”
Zijn moed om dit persoonlijke verhaal te delen, heeft velen geraakt – ook buiten de wielerwereld. Fans prezen zijn openheid en kracht, en noemden het een herinnering dat publieke figuren ook diepe persoonlijke wonden dragen. De kwetsbaarheid van De Cauwer wordt gezien als een krachtig eerbetoon aan de band die hij met Debbie deelde.
Terwijl hij zijn leven zonder zijn dochter en vrouw probeert voort te zetten, vindt José De Cauwer kleine vormen van troost in herinneringen, verbondenheid en de sport die hij liefheeft. “Het leven gaat verder, maar het is nooit meer hetzelfde,” zei hij. “Je gaat niet verder – je draagt het met je mee. Elke dag opnieuw.” Zijn woorden zijn een stille herinnering aan de veerkracht van de menselijke geest in het aangezicht van intens verdriet.
