In een adembenemende vertoning van kracht, precisie en pure wilskracht heeft de Sloveense superster Tadej Pogačar zijn naam in de geschiedenisboeken van de wielersport gegrift door de snelste editie ooit van Luik–Bastenaken–Luik te winnen. De editie van 2025 van dit iconische Belgische Monument leverde een prestatie op voor de eeuwigheid, waarbij Pogačar records verbrak die onaangetast bleven sinds het ontstaan van de race in 1892.
Met een duizelingwekkend gemiddelde van 41,98 km/u over een slopend parcours van 252 kilometer en 4.365 hoogtemeters, won Pogačar niet zomaar—hij verpulverde het deelnemersveld. De cijfers zijn indrukwekkend, maar de manier waarop hij domineerde, was nog verbluffender. Vanaf het moment dat het peloton vertrok uit Luik, was duidelijk: dit zou een historische dag worden.
Pogačars aanval op La Redoute veroorzaakte een schokgolf door de wedstrijd. Renners die nog hoopten op een podiumplaats, werden meteen toeschouwers. De cadans van de Sloveen stokte geen moment, zelfs niet toen de stijgingspercentages toenamen en het tempo steeds verder opliep. Het was een tactisch meesterwerk, gecombineerd met rauwe, meedogenloze kracht.
Wat deze prestatie nog indrukwekkender maakt, is het niveau van de tegenstand die hij achter zich liet. In het peloton zaten voormalige Monumentwinnaars, Grand Tour-kampioenen en WorldTour-topteams. Maar niemand kon reageren toen Pogačar zijn aanval plaatste. De kloof groeide razendsnel, en bij de laatste klim was het duidelijk: deze dag was van hem.
Dit was niet zomaar een overwinning; het was een statement. Na een valpartij in de editie van vorig jaar keerde Pogačar terug met wraaklust, vastberadenheid en de vorm van zijn leven. Met deze zege wist hij elke twijfel de kop in te drukken en bevestigt hij zijn status als een van de grootste wielrenners van deze generatie—misschien wel aller tijden.
De historische betekenis van deze rit is niet te overschatten. Pogačar won niet alleen voor de tweede keer Luik–Bastenaken–Luik, hij deed dat op een manier die analisten dwingt de grenzen van menselijke prestaties in het moderne wielrennen te heroverwegen. Een gemiddelde van bijna 42 km/u op zo’n zwaar parcours tart elke verbeelding.
Sociale media ontploften na afloop: fans, profrenners en experts waren met stomheid geslagen. “Is dit wel echt?” postte een commentator. Anderen noemden het “de rit van de eeuw.” Sommigen vroegen zich zelfs af of de sport een nieuw tijdperk van superatleten is ingegaan—en Pogačar leidt de revolutie.
Luik–Bastenaken–Luik is altijd al een koers geweest die legendes van de rest onderscheidt. Met deze overwinning voegt Pogačar zich niet alleen bij die legendes—hij verlegt de standaard. Hij reed geen gewone koers; hij herdefinieerde wat mogelijk is op twee wielen.
Terwijl de wielerwereld op adem komt, is één ding zeker: we zijn getuige van een fenomeen. Tadej Pogačar won niet zomaar een koers—hij creëerde een moment waar fans nog decennialang over zullen praten. En met nog vele wedstrijden voor de boeg: wie weet welk record hij hierna breek