In een koers die alle ingrediënten had van een meesterwerk voor Visma–Lease a Bike, eindigde Dwars door Vlaanderen 2025 in hartzeer, verwarring en controverse voor het Nederlandse topteam. In de pas verschenen documentaire Our Spring Classics: A Wingbeat Away From Victory wordt het gordijn weggetrokken van een beslissing die fans, analisten en zelfs de renners zelf met één vraag achterlaat: dacht Visma zich uit een zekere overwinning?
De beelden tonen een bijna perfecte uitvoering van het wedstrijdplan: een dominante ontsnapping met Wout van Aert, Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson op de flanken van de Berg ten Houte. Met drie Visma-renners in de kopgroep had het team de volledige controle. Sportief directeur Grischa Niermann en Maarten Wynants waren al aan het vieren in de volgwagen. “Dit is precies wat we wilden,” roept Niermann. Maar wat daarna gebeurde, gooide alles overhoop.
Terwijl de kopgroep doortrok, doemde de Amerikaanse renner Neilson Powless op als mogelijke spelbreker. Wat een beslissend moment had moeten zijn, veranderde in twijfel. “We winnen met Wout in de sprint,” stelt Benoot resoluut. Maar achter de schermen beginnen de ploegleiders te twijfelen. “Moeten we Wout niet laten wegrijden?” denkt Niermann hardop. “En Powless zeggen dat hij tweede mag worden?”
Wynants, verscheurd tussen strategie en loyaliteit, aarzelt. “We moeten hem vertrouwen,” zegt hij uiteindelijk, waarmee hij hun geloof in Van Aerts sprintkracht bevestigt. Maar die beslissing – ogenschijnlijk uit respect genomen – zou duur blijken. In de laatste meters krijgt Van Aert krampen, verliest snelheid, en knalt tegen de dranghekken in een chaotische sprint die niemand zag aankomen.
De reacties in het team zijn rauw en emotioneel. Scheldwoorden vullen de volgwagen. Op de bus hangt ongeloof in de lucht. Jorgenson’s frustratie kookt over: “We hadden het spel moeten spelen.” De pijn van het verlies ging niet alleen over het resultaat – maar over hoe vermijdbaar het voelde. Visma had de overmacht, de vorm en het plan. Maar op het cruciale moment aarzelden ze.
Van Aert, gekneusd en nederig, ondergaat de nasleep met kalme waardigheid. “Ik had wat tijd nodig om hiervan te herstellen,” zegt hij tegen de documentairemakers. “Maar dan besef je – het is maar een koers.” Toch betekende het voor een renner van zijn niveau meer dan dat. Het was een gemiste kans op verlossing, overwinning, en misschien zelfs op een plek in de geschiedenisboeken.
De documentaire blijft niet hangen in de mislukking van Dwars door Vlaanderen – het biedt ook een inkijk in Van Aerts loodzware revalidatie. “Hij heeft nooit eerder zo diep gezeten,” zegt een staflid. De beelden tonen de stille veerkracht van een kampioen die zich heropbouwt na een keiharde val, fysiek én mentaal.
Wat opvalt is de openheid van Visma–Lease a Bike in de film. Ze verbergen de twijfels, de interne spanningen en de teleurstelling niet. In plaats daarvan leggen ze alles bloot – voor fans en critici. Een gedurfde zet, die uitnodigt tot kritiek, maar het team ook menselijker maakt dan ooit.
Nu de lente plaatsmaakt voor de zomer en de kasseienklassiekers tot herinneringen vervagen, blijft één vraag hangen: als ze de tijd konden terugdraaien, zou Visma dan dezelfde keuze maken? Het antwoord ligt misschien niet in de volgende koers, maar in de lessen uit dat ene moment van twijfel – dat van dominantie een nederlaag maakte.
Want in de koers, zoals in het leven, worden de grootste gevechten soms niet op de weg gevoerd – maar in de stilte van een volgwagen.