In een openhartige en oprechte reflectie sprak Sarah over de kant van Wout die het publiek zelden ziet. Ze beschreef een man die, ondanks zijn buitengewone prestaties, momenten van twijfel, uitputting en stille reflectie ervaart. “Mensen zien hem als onstuitbaar,” zei ze, “maar ik ken de Wout die na een wedstrijd uitgeput thuiskomt, soms onzeker over zichzelf.”
Voor Sarah onthullen die privémomenten een diepere kracht. Ze herinnerde zich avonden waarop Wout volledig uitgeput terugkwam van een wedstrijd – zowel fysiek als emotioneel. “Ik heb hem wel eens op de bank zien zitten met zijn hoofd in zijn handen,” deelde ze. “Het is niet zomaar vermoeidheid, het is leegte. En dan weet ik dat het niet mijn taak is om over wielrennen te praten. Het is mijn taak om hem eraan te herinneren dat hij meer is dan een uitslagenlijst.”
Haar filosofie is simpel maar onwrikbaar: haar steun is het belangrijkst als het niet goed gaat.
“Iedereen kan een winnaar aanmoedigen,” legde Sarah uit. “Maar het is mijn taak om in hem te geloven als hij aan zichzelf twijfelt. Om hem eraan te herinneren dat hij nog steeds dezelfde man is op wie ik verliefd werd, ongeacht de uitslag.”
Deze momenten, zegt ze, versterken hun relatie. Hoewel Wouts carrière vol spectaculaire overwinningen zit, is Sarah nog trotser als ze hem na een tegenslag weer ziet herrijzen. “Winnen is bijzonder,” gaf ze toe, “maar hem na een val weer zien opstaan, zegt meer over zijn karakter dan welke trofee dan ook.”
Sarah sprak ook over het belang om hun leven los te koppelen van de sport. Wielrennen is een groot deel van hun wereld, maar het bepaalt niet elk moment dat ze delen. “We moeten perspectief houden,” zei ze. “Het leven draait niet alleen om racen. We lachen, we hebben rustige ochtenden, we praten soms over alles behalve over de fiets. Dat houdt ons sterk.”
Haar woorden dragen de last van iemand die er bij elke piek en elk dieptepunt is geweest – iemand die de gele trui heeft gevierd, maar hem ook heeft getroost na verpletterende nederlagen.
Toen haar werd gevraagd haar reis samen met Wout samen te vatten, aarzelde Sarah geen moment. “Ik heb hem gebroken zien worden,” zei ze zachtjes, “en ik heb hem weer zien opstaan. Daarom weet ik dat hij altijd zal blijven vechten. Niet alleen voor overwinningen, maar voor de man die hij wil zijn.”
In haar ogen is veerkracht de ware maatstaf voor grootheid. Terwijl fans zijn vermogen om sprints te winnen of tijdritten te domineren bewonderen, koestert Sarah de momenten waarop hij ervoor kiest om weer op te staan na een val.
Ze gelooft dat liefde, net als wielrennen, uithoudingsvermogen vereist. “Er zijn geen shortcuts,” legde ze uit. “Je moet blijven komen, blijven werken, zelfs op de moeilijke dagen. Dat geldt voor relaties en voor wedstrijden.”
Door Sarahs woorden ontstaat een completer beeld van Wout – niet alleen als atleet, maar ook als echtgenoot, vechter en een man wiens geest wordt gesterkt door de stille steun die hij thuis krijgt.
En uiteindelijk draait Sarahs liefdesverhaal met Wout minder om medailles of podiumplaatsen, maar meer om het onwrikbare geloof dat hij, hoe vaak hij ook valt, altijd de kracht zal vinden om weer op te staan.
