Achter het gejuich van de wielerfans en de flitsende lichten van podiumceremonies schuilt een zachter, stiller verhaal — een van liefde, toewijding en de eenvoudige schoonheid van familie. Voor Wout van Aert, de Belgische wielerheld die bekendstaat om zijn strijdlust op de weg, wordt ware overwinning niet gevonden in medailles of truien, maar in het gelach van zijn zonen en de onverzettelijke glimlach van zijn vrouw, Sarah De Bie.
Wout en Sarah’s liefde is de constante stroom die hun gezamenlijke reis heeft geleid. Terwijl zijn leven als profrenner vaak wordt bepaald door lange afwezigheden, eindeloze trainingen en de onophoudelijke jacht naar resultaten, is Sarah de kalmte in de storm geweest. Zij herinnert hem eraan dat zelfs de sterkste renner een plek nodig heeft om te rusten, een hart om op te steunen en een thuis om naar terug te keren.
De keuze van het koppel om jonge ouders te worden was niet toevallig, maar bewust — geboren uit een gedeelde droom om het gezinsleven te verweven met Wouts veeleisende carrière. De komst van Georges in 2021 bracht een nieuw hoofdstuk vol slapeloze nachten, tedere ochtenden en vreugde die geen enkele trofee kon evenaren. Toen kleine Jérôme volgde, was hun thuis compleet met dubbel zoveel gelach, dubbel zoveel chaos en dubbel zoveel liefde.
Voor Sarah draait deze jaren om meer dan het managen van het schema van een wereldklassewielrenner. Het gaat om het bijeenhouden van het gezin met gratie en warmte. Ze zegt vaak dat hun band als ouders hun liefde als partners heeft verdiept. Ouderschap heeft hen niet uit elkaar getrokken — het heeft hen dichter dan ooit samengebracht.
Wout, die bergen heeft overwonnen en door enkele van de zwaarste koersen is gesprint, geeft toe dat het vaderschap hem op manieren heeft nederig gemaakt die hij nooit had verwacht. “Wanneer Georges mijn hand vastpakt of Jérôme hardop lacht, vergeet ik elke wedstrijd die ik heb verloren,” zei hij eens. “Die momenten zijn het enige podium dat ik echt nodig heb.”
Er zit een romantiek in hun verhaal die veel verder gaat dan gebaren of woorden. Het zit in de manier waarop Sarah geduldig wacht tot hij thuiskomt, wetende dat zijn overwinningen ook de hare zijn. Het zit in de manier waarop Wout naar haar kijkt, met dankbaarheid voor de stille kracht die zij hem geeft wanneer de druk van verwachtingen zwaar op zijn schouders rust.
Voor de buitenwereld is Van Aert een nietsontziende strijder. Maar binnen de muren van zijn huis is hij gewoon Wout — een echtgenoot die diep liefheeft en een vader die bedtijdverhalen meer koestert dan finishlijnen. De man die zijn armen in de lucht steekt bij overwinning op de Champs-Élysées is dezelfde man die zich bukt om speelgoedblokjes op te rapen met zijn zonen.
Hun liefdesverhaal gaat niet over perfectie, maar over aanwezigheid. Het gaat over de keuze om elkaar vast te houden door vermoeidheid, afstand en druk heen. Het gaat over de vreugde van gedeelde ontbijten, rommelige speeltijden en gestolen momenten van rust die meer waard zijn dan welke onderscheiding ook.
Samen hebben Wout en Sarah een liefde opgebouwd die helderder straalt dan medailles. Hun kinderen, Georges en Jérôme, zijn niet slechts een deel van hun verhaal — ze zijn het hart ervan. Elke giechel, elke mijlpaal en elke familiefoto is een herinnering dat hun ware erfenis nooit in wielerarchieven zal worden geschreven, maar in de levens die ze samen vormgeven.
In Sarah’s glimlach ziet Wout zijn veilige haven. In het gelach van zijn kinderen hoort hij de soundtrack van een leven dat geen enkele overwinning kan evenaren. En in zijn eigen hart weet hij dat liefde — niet roem, niet titels — de finishlijn is die er het meest toe doet.
Voor dit koppel is elke dag die samen wordt beleefd een overwinning. En als het wielrennen Wout van Aert iets heeft geleerd, dan is het wel dat de zoetste overwinningen niet op een podium worden gevierd, maar thuis worden gedeeld, in liefde en in familie.
