De overwinning van Wout van Aert op de Champs-Élysées tijdens de Tour de France van 2025 zal de geschiedenis ingaan als een van de meest betoverende finales in de moderne wielersport. Wat het nog opmerkelijker maakte, was dat de Belgische ster geen idee had dat hij de deal al rond had voordat hij de beroemde boulevard bereikte. Zijn beslissende aanval op de klim van Montmartre bracht niet alleen Tadej Pogacar ten val, maar maakte van de Parijse etappe ook meteen een klassieker.
De dag begon onder ongewone omstandigheden. Door de hevige regenval die de straten van de stad glad en gevaarlijk maakte, neutraliseerden de organisatoren het algemeen klassement, waardoor de etappe zelf als enige prijs overbleef. Voor sommige renners betekende dit een kans om veilig naar de finish te rijden. Maar voor Van Aert, Pogacar en een handvol andere kanshebbers was voorzichtigheid niet aan de orde.
Het beslissende moment kwam met nog zes kilometer te gaan, op de kasseien van de Côte de la Butte Montmartre. De klim, al bekend bij wielerfans van de Olympische wegwedstrijd van 2024, bood zowel moeilijkheid als spektakel. Van Aert greep het moment aan met een razendsnelle acceleratie en bereikte daarmee iets wat zelden in de Tour is gezien: hij verpulverde Pogacar, die er een groot deel van de zomer onoverwinnelijk uit had gezien.
Maar toen de camera’s Van Aerts aanval vastlegden, was de Belg zelf verre van kalm. In achter-de-schermenbeelden die later door zijn ploeg werden vrijgegeven, gaf hij toe dat zijn actie bijna was mislukt voordat die begon. Een hobbel in het peloton dwong hem terug naar achteren en hij vreesde gepakt te worden terwijl zijn ploeggenoten het tempo vooraan opvoerden. Hij beschreef de chaos als “het meest stressvolle moment van de hele Tour”.
Vastbesloten om zijn kans niet te verspelen, vocht Van Aert zich terug in positie. Deze extra inspanning kostte energie die hij later had kunnen gebruiken, maar de timing was perfect. Tegen de tijd dat hij de lagere hellingen van Montmartre bereikte, was hij klaar om er vol voor te gaan. Zijn acceleratie zorgde voor een breuk in de groep, waardoor Pogacar en de anderen tot de achtervolging werden gedwongen – een achtervolging die ze nooit konden voltooien.
Wat de prestatie zo bijzonder maakte, was Van Aerts gebrek aan besef van wat hij had bereikt. Overtuigd dat Pogacar en zijn team aan zijn wiel gekluisterd zaten, hield hij de druk er de hele weg door de kronkelende straten van Parijs op. Naar eigen zeggen “bezorgde hij zichzelf voor niets kramp” door vol gas te geven terwijl de race al gewonnen was.
De waarheid drong pas tot hem door op het laatste rechte stuk over de Champs-Élysées. Achteromkijkend zag hij een gat van een halve kilometer, de dichtstbijzijnde achtervolgers nergens te bekennen. De motoren, niet Pogacar, volgden hem. Op dat moment wist hij dat hij een plekje in de Tourfolklore had veroverd.
Voor Van Aert was de triomf meer dan zomaar een overwinning. Zijn seizoen van 2025 was getekend door blessures, crashes en onzekerheid. Terugkeren naar de Tour en de meest prestigieuze etappe winnen, op zo’n spectaculaire manier, was een uiting van veerkracht en vastberadenheid. Het toonde de wielerwereld dat hij nog steeds een van de meest veelzijdige en gevaarlijke renners in het peloton was.
De symboliek van het moment was moeilijk te missen. De Champs-Élysées heeft decennialang legendes gekroond, maar zelden op zo’n chaotische en filmische manier. Regen, kasseien en Parijse beklimmingen zorgden samen voor een etappe zoals geen andere in de geschiedenis van de Tour. Van Aerts rit was het perfecte antwoord op die ongewone omstandigheden – gedurfd, opportunistisch en onvergetelijk.
Fans prezen de overwinning al snel als een van de bepalende momenten van de editie van 2025. Voor sommigen was het meest opvallende element niet de kracht van de aanval, maar de humor van Van Aert die geloofde dat Pogacar nog steeds in zijn wiel zat. Het gaf de prestatie een menselijk tintje, een combinatie van atletisch vermogen van wereldklasse en een moment van onbegrip dat de dramatiek alleen maar versterkte.
Het feit dat Pogacar zelf achterbleef, legde nog meer gewicht in de schaal. Zelden wankelt de Sloveense ster, en bijna nooit op deze manier. Dat Van Aert de man was die een zwakte blootlegde, draagt alleen maar bij aan zijn groeiende legende en versterkt zijn reputatie als een renner die iedereen, overal en onder alle omstandigheden kan verslaan.
Terwijl de Tour de France 2025 steeds meer in het geheugen verdwijnt, zal Montmartre het meest symbolische strijdtoneel blijven. En Wout van Aerts solotriomf, geboren uit zowel genialiteit als een vleugje komische ironie, zal een van de meest iconische overwinningen in de recente wielergeschiedenis blijven.
