Wout van Aert is al jarenlang een van de meest bewonderde figuren in het wielrennen—meedogenloos consistent, vlijmscherp competitief en in staat tot briljante prestaties op de zwaarste wegen ter wereld. Maar in de aangrijpende nieuwe documentaire Our Spring Classics: A Wingbeat Away From Victory – Inside The Beehive, toont de Belgische ster openlijk de emotionele tol van een voorjaarscampagne die, ondanks hoge verwachtingen, geen enkele overwinning opleverde.
De film volgt Team Visma-Lease a Bike doorheen een moeizame campagne, gekenmerkt door blessureleed, tactische fouten en momenten van bijna-succes. Centraal staat Van Aert, die openhartig reflecteert op zijn fysieke moeilijkheden en mentale staat terwijl de druk om te presteren toenam. “Op een bepaald moment,” zegt hij berustend, “besef je: het is maar koers.”
Van Aerts moeilijkheden begonnen al vroeg. In Omloop Het Nieuwsblad eindigde hij teleurstellend als elfde. In de teambus daarna bood hij zijn ploegmaats een oprechte verontschuldiging aan. “Ik was gewoon niet goed genoeg,” zei hij, waarmee de toon werd gezet voor een seizoen vol zelfreflectie binnen de ploeg.
De documentaire gaat verder dan alleen resultaten. Ze belicht ook de aanhoudende twijfels over Van Aerts bereidheid om risico’s te nemen na zware valpartijen het jaar ervoor. Na Kuurne-Brussel-Kuurne uitte de Belg zijn frustraties over het roekeloze gedrag in het peloton, maar benadrukte dat hij nog steeds durfde. “Ik neem nog altijd risico’s,” zei hij. “Ik voel me niet alsof ik me inhoud.”
Achter de schermen maakte de ploegleiding zich geen illusies. Sportief directeur Grischa Niermann was duidelijk over de matige start: “We voldeden niet aan onze eigen verwachtingen.” Renner Matteo Jorgenson deelde dat gevoel en wees op gebrekkige communicatie en samenwerking. “Het leek niet op het team dat ik gewend ben,” zei hij.
De hoop laaide kortstondig op in Dwars door Vlaanderen, waar Van Aert, Jorgenson en Benoot een perfecte aanval uitvoerden. Maar toen Neilson Powless zich bij de kopgroep voegde, veranderde het spel. De ploeg gokte op Van Aert in de sprint—maar krampen troffen hem net op het cruciale moment. Visma-Lease a Bike moest zich tevreden stellen met de plaatsen 2, 3 en 4.
De nederlaag kwam hard aan. “Het heeft even geduurd om te verwerken,” geeft Van Aert toe in de film. “Maar uiteindelijk besef je: het is maar koers.” Het is een moment van zelfinzicht dat de menselijke kant van topsport laat zien, waar overwinningen soms afhangen van minieme details.
Ook in de grootste monumenten van het voorjaar—De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix—kon Van Aert geen doorbraak forceren. In beide klassiekers werd hij vierde, overschaduwd door het meesterschap van Tadej Pogacar, Mathieu van der Poel en Mads Pedersen. Toch vond Van Aert troost in de inzet.
“Na de Ronde was ik eigenlijk blij,” zegt hij. “Ik streed mee voor het podium tegen de beste renners ter wereld. Ik gaf alles. En in dat laatste uur voelde ik me fantastisch. Dat was waar ik écht naar op zoek was—meer dan naar een bepaald resultaat.”
Zoals Our Spring Classics toont, draait sport net zo goed om strijd en groei als om winnen. Voor Wout van Aert was dit voorjaar een harde, maar waardevolle les in loslaten, het bijstellen van verwachtingen—en het herontdekken van het plezier in de koers.