De Belgische wielerwereld is deze week in diepe rouw na het plotselinge overlijden van Ludo Dierckxsens, een van haar kleurrijkste, moedigste en meest geliefde figuren. Een renner die even bekend stond om zijn grote hart en zijn levenslust als om zijn onverschrokken aanvalsstijl. Dierckxsens overleed onverwacht en laat een immense leegte achter – niet alleen in het Belgische wielrennen, maar in de ziel van de sport.
Wout van Aert, dé wielerheld van deze generatie, leidde het eerbetoon aan Dierckxsens met een aangrijpend bericht op sociale media:
“Ongeloof, verdriet en medeleven met iedereen die Ludo Dierckxsens liefhad. Rust in vrede, teddybeer met de breedste glimlach van het peloton. Jij, die het aanvallen tot je handelsmerk maakte, vertrekt nu helaas veel te vroeg.”
De woorden van Van Aert raakten een gevoelige snaar bij fans over de hele wereld. Simpel maar vol emotie, weerspiegelden ze de bewondering die Dierckxsens genoot en het persoonlijke verlies dat velen nu voelen.
Van bouwvakker tot wielerheld
Ludo Dierckxsens volgde geen traditioneel pad naar het profwielrennen. Geboren in Wilrijk in 1964 werd hij pas op zijn 30e prof — uitzonderlijk laat in een sport waar de meeste renners al op jonge leeftijd doorbreken. Voordien werkte hij als schilder en bouwvakker, en reed hij in het weekend amateurkoersen.
Toen hij in 1994 zijn eerste profcontract tekende, twijfelden velen aan zijn kansen. Maar Dierckxsens bewees het tegendeel. Met zijn ontembare doorzettingsvermogen, unieke uitstraling en explosieve rijstijl stal hij al snel de harten van wielerfans. In 1999 won hij een etappe in de Tour de France — een prestatie die hem vereeuwigde in de Belgische sportgeschiedenis.
Die overwinning, na een lange solovlucht in de regen richting Saint-Étienne, symboliseerde zijn stijl: aanvallen zonder terughoudendheid, puur op gevoel. “Ludo viel aan als anderen twijfelden,” herinnert voormalig ploegmaat Peter Van Petegem. “Hij reed met zijn hart, niet met een vermogensmeter.”
Een man met een gouden hart
Buiten zijn prestaties op de fiets stond Dierckxsens bekend om zijn warme karakter en onweerstaanbare charme. Met zijn robuuste postuur, wilde blonde haren en eeuwige glimlach werd hij liefkozend de “teddybeer van het peloton” genoemd.
“Hij kon een kille teambus binnenstappen en binnen vijf minuten iedereen aan het lachen maken,” vertelde ex-renner Erik Dekker. “Hij had de gave om sfeer te brengen — in het peloton, aan de eettafel, zelfs op de zwaarste bergdagen.”
Fans hielden van hem vanwege zijn echtheid. Hij was niet gelikt, niet berekend, en zeker niet geveinsd. Hij toonde emoties, sprak recht uit het hart en benaderde het leven met nederigheid. Hij nam altijd tijd voor een praatje, gaf gul handtekeningen en straalde vriendelijkheid uit, ongeacht zijn plaats in het klassement.
Van Aert raakt de juiste snaar
Hoewel Wout van Aert nooit samenreed met Dierckxsens in een team, sprak hij met bewondering over hem als voorbeeld van ouderwetse passie en plezier in het wielrennen.
In zijn eerbetoon vatte Van Aert de essentie van Dierckxsens perfect samen. “Rust in vrede, teddybeer met de breedste glimlach van het peloton,” schreef hij. “Jij, die het aanvallen tot je handelsmerk maakte, vertrekt nu helaas veel te vroeg.”
De woorden werden massaal gedeeld. Wielericonen als Philippe Gilbert en Tom Boonen reageerden ontroerd. Gilbert schreef: “Wout heeft het perfect verwoord. Ludo was uniek. We hebben meer dan een renner verloren — we hebben een stukje van het wielerhart verloren.”
Sociale media vulden zich met zwart-witfoto’s van Dierckxsens in volle actie: modder op zijn gezicht, mond open van inspanning, of schaterlachend in de bus — beelden die zijn geest vereeuwigen.
Een leven vol snelheid, humor en moed
Na zijn afscheid als prof in 2005 bleef Dierckxsens actief in de wielerwereld. Hij werkte als commentator, begeleidde jonge talenten en reed liefdadigheidsritten. Altijd betrokken, altijd zichtbaar. In zijn thuisstreek rond Antwerpen werd hij vaak gezien op zijn fiets — altijd bereid tot een praatje of selfie met fans.
“Hij zag zichzelf nooit als ster,” zei journalist Marc Goossens, een goede vriend. “Hij was gewoon Ludo. En dat was precies waarom iedereen hem graag had.”
Zijn overlijden kwam als een schok. Volgens de eerste berichten overleed hij in zijn slaap. Hij werd 60 jaar oud. Dierckxsens laat een vrouw en twee kinderen achter. In een kort bericht bedankte de familie de wielerwereld: “Ludo hield van deze sport, en van de mensen erin. De liefde die we nu voelen, weerspiegelt wat hij aan de wereld gaf.”
Een nalatenschap vol passie
In de talloze berichten na zijn dood kwam steeds één thema terug: Ludo Dierckxsens was meer dan zijn uitslagen. Hij belichaamde de ziel van het wielrennen — pijn, vreugde, kameraadschap, en vooral: durf. Hij herinnert ons eraan dat dapper zijn en goed zijn voor anderen perfect samengaan.
“Ludo liet ons iets voelen,” zei Van Aert later op Sporza. “In een tijd van berekend koersen, racete hij met passie en intuïtie. En hij liet ons glimlachen. Dat soort erfenis vervaagt nooit.”
Komend weekend wordt vóór de start van het Belgisch Kampioenschap een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan Dierckxsens. Verschillende renners zullen een zwarte rouwband dragen. Eén ploegmechanieker heeft al een teddybeer op de fiets van zijn renner geschilderd — een eenvoudig maar krachtig gebaar voor de man die altijd aanviel, niet om te winne